Οι άνθρωποι ξαναβλέπουν τον εαυτό τους, ξαναδιαβάζουν τις βιωμένες σχέσεις, ξαναζυγίζουν τις συνθήκες και αντιλαμβάνονται τελικά με νέο τρόπο την ανάγκη. Όλα αυτά οδηγούν σιγά – σιγά σε μια νέα στάση. Πρόκειται για μια νέα σχέση με την πραγματικότητα. Πιο αυθεντική και συνεπώς πιο λυτρωτική και κινητήρια.
Μόνο η συνειδητοποίηση μπορεί να ανοίξει ένα νέο κύκλο για τη συνολική πορεία των δημοσίων πραγμάτων. Μέχρι σήμερα, ο τρόπος που λειτούργησε το λεγόμενο πολιτικό σύστημα, εγκαθίδρυσε την αδράνεια και εναντιώθηκε στη μεταβολή, διαμορφώνοντας μια πλαστή εικόνα για την πραγματικότητα. Αυτό ήταν μία παγίδα. Και για τους πολίτες αλλά, κυρίως, για το ίδιο.
Αυτό το σύστημα φεουδαρχικού τύπου αυτοεγκλωβίστηκε στην πλαστή εικόνα που δημιούργησε και σήμερα πληρώνει… Η ελπίδα αλλαγής δεν υπάρχει στο σύστημα. Η ελπίδα υπάρχει στους ανθρώπους. Που βγαίνοντας πια, υπό την πίεση της ανάγκης, έξω από το ασφαλές καταφύγιο της ιδεοληψίας, καλούνται να αυτοπροσδιοριστούν και να αυτοτοποθετηθούν στις νέες συνθήκες με νέο τρόπο.
Έτσι, σήμερα ο καθένας καλείται να γράψει το δικό του μανιφέστο. Και με το δικό του μανιφέστο στο χέρι, να βγει στο πεδίο της πολιτικής και κοινωνικής αναμέτρησης.
Προς τη συνάντηση με τους άλλους, θα διαπιστώσει αν υπάρχουν κοινοί τόποι ή πώς μπορούν να διαμορφωθούν νέοι κοινοί τόποι. Αναγκαίοι, ώστε να αποτελέσουν τα σταθερά σημεία μιας πολιτικής δράσης αύριο.
Ο χρόνος που φεύγει παίρνει πιο πολλά από όσα νομίζουμε μαζί του.
ΠΗΓΗ: www.lefteriskousoulis.gr
