Βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη με την παράσταση του Μάκη Δελαπόρτα «Μέρες ραδιοφώνου», με την Ελένη Δήμου. Πρόκειται για ένα μουσικό ταξίδι στις μέρες του ελληνικού ραδιοφώνου από την δημιουργία της ελληνικής ραδιοφωνίας το 1938, με τραγούδια και εκπομπές, που σφράγισαν την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Συναντηθήκαμε λίγο πριν από την παράσταση σ’ ένα café.
Δεν τον γνώριζα, σε προσωπικό επίπεδο και ήταν για μένα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Από τη πρώτη χειραψία σου μεταδίδει θετική ενεργεία. Η έμφυτη ευγένεια του δημιούργησε άμεσα ζεστό κλίμα και αυθόρμητα ο ενικός έγινε ο δίαυλος της κουβέντας μας. Ο Παναγιώτης Πετράκης σπούδασε στην Δραματική Σχολή Βεάκη. Με υποτροφία του Ιδρύματος Φούλμπραϊτ στην Νέα Υόρκη, σπούδασε μουσικό θέατρο Πήρε μαθήματα κλασσικού τραγουδιού από τον βαρύτονο Κώστα Πασχάλη. Συνεργάστηκε με την Εθνική Λυρική Σκηνή και θέατρα της Αθήνας Συμμετείχε σε μιούζικαλ για παιδιά Έχει πάρει μέρος σε αρκετές τηλεοπτικές παραγωγές. Έδωσε συναυλίες στην Ελλάδα στην Κύπρο και στην Αμερική. Ήταν ο νικητής στο τηλεοπτικό show του Mega “Just The 2 Of us” Πριν απο ένα χρόνο κυκλοφόρησε η δισκογραφική δουλειά του με τη Νίνα Λοτσάρη, Πρωταγωνίστησε μαζί με την Άννα Βίσση στη rock opera “Δαίμονες” των Ν. Καρβέλα και Σ. Σιδερά.
Να αφήσουμε τις νοσταλγικές «Μέρες ραδιοφώνου» που τις απολαμβάνουμε από σκηνής και να δούμε τις σημερινές μέρες ραδιοφώνου.
Υπάρχουν ακόμα σταθμοί που αγαπούν τη μουσική. Πως το εννοώ; Δεν παίζουν play list, αλλά παίζουν με ψυχή και τις επιλογές καρδιάς του παραγωγού και νομίζω ότι κάποιοι από αυτούς πάνε καλά. Μας προσφέρουν, σαφώς, ψυχαγωγία, μας ταξιδεύουν, μας κρατούν συντροφιά. Νομίζω ότι το ραδιόφωνο κατέχει μια σημαντική, ακόμα, θέση στη ζωή μας.
Ενημερώνεσαι από το ραδιόφωνο;
Όχι, η ενημέρωσή μου γίνεται από το internet πια!
Ως σύγχρονος άνθρωπος πως αντιλαμβάνεσαι όλη εκείνη την εποχή που ερμηνεύεις στις «Μέρες Ραδιοφώνου»;
Γλυκιά μελαγχολία! Το όμορφο που είχε το ραδιόφωνο του τότε ήταν ότι σου έδινε τη δυνατότητα να δημιουργήσεις τις εικόνες, ως μοναδικό μέσο ψυχαγωγίας. Ύστερα, όλη εκείνη η εποχή, επειδή υπήρχε κι ένας καθωσπρεπισμός στο ραδιόφωνο, παρουσιάζεται τόσο αγνή, έχει τόση γλυκύτατα, που μου αρέσει.
Τώρα, μεταξύ μας και τότε «τέρατα» γινόταν, ερωτικά, αρκεί να προσέξουμε τους
στίχους των ρετρό τραγουδιών!
Όλα στα ροδοπέταλα… (γέλια) όλα καλυμμένα! Είναι ωραίο να υπονοείς παρά να λες.
Η αγορά σήμερα ζητάει από τους καλλιτέχνες να εχουν όλο το «πακέτο». Δηλαδή και ηθοποιός και τραγουδιστής και χορευτής και και … Είναι δυνατό έχοντας μόνο ένα απ’ όλα τα χαρακτηριστικά να διεκδικήσεις θέση στις απαιτήσεις της αγοράς; Στην περίπτωση σου τα έχεις. θα αρκούσε να ήσουν μόνο ηθοποιός;
Με στεναχωρεί αυτή η ερώτηση. Γιατί έχω μάθει να κάνω αρκετά συναφή μεν, αλλά διαφορετικά πράγματα. Ναι, θα μπορούσα να κάνω ένα πράγμα, μόνο που βλέποντας από συναδέλφους… είναι πολύ ζορισμένα τα πράγματα. Στους ηθοποιούς έχουμε περίπου 70% ανεργία και μιλάμε για ηθοποιούς που εχουν δείξει την αξία τους, εχουν αντέξει στο χρόνο, εχουν καθιερωθεί και είναι εκτός δουλειάς. Αυτό είναι πολύ λυπηρό. Επομένως όσο πιο σύνθετο είναι το ταλέντο του καλλιτέχνη, τόσο πιο πολλές είναι οι επιλογές εργασίας.
Είναι όμως και λυπηρό να έχεις αγωνιστεί και πετύχει πράγματα για χρόνια και να εμφανίζεσαι για μια στιγμή στην τηλεόραση και να γίνεσαι γνωστός από κατι συγκεκριμένο που εσύ θα θεωρούσες και λιγότερο αντιπροσωπευτικό της πορείας σου.
Δεν το θεωρώ λυπηρό καθόλου. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν τα πράγματα. Η τηλεόραση είναι το μέσον που μπαίνει σε κάθε σπίτι. Πώς να το κάνουμε; Είναι κρίμα να της κακιώνουμε λογω αυτού! Ίσα- ίσα, εγώ, οφείλω πολλά στη τηλεόραση. Μου άνοιξε πολλές πόρτες. Ναι, δούλεψα ασταμάτητα από 1997 ως το 2008, που μπήκα στην τηλεόραση, με τα «Μυστικά της Εδέμ», αλλά πιστεύω ήρθε όταν έπρεπε για μένα.
Θυμάμαι τη Βίκυ Μοσχολιού που είχε πει: «από τότε που το τραγούδι πέρασε από το αυτί στο μάτι το χάσαμε. Η εικόνα δηλαδή και οι συνέπιες της .
Ναι, όταν έχει μόνο τον ήχο φαντάζεσαι, κάνεις τις δίκες σου εικόνες. Όταν έχεις το video clip έτοιμο, παραπέμπεσαι. Δεν σου αφήνει να πλάσεις το δικό σου παραμύθι. Τώρα αν το διευρύνουμε, όπως ενδεχομένως να υπονοείς, ναι, σαφέστατα η εποχή μας είναι εποχή εικόνας. Μιλούσα με την αντζέντισσά μου στη Γερμανία και πλέον για την όπερα, το ναό του ήχου και των ωραίων φωνών, και εκεί η εμφάνιση παίζει 50% ρόλο στο αν θα πάρεις το ρόλο! Εχουν προβλήματα με τις πολύ εύσωμες τραγουδίστριες.
Ε, είναι κάπως να βλέπεις στην εύσωμη και μεγαλούτσικη, π.χ. σοπράνο, στη νεαρή συλφίδα πριγκίπισσα που φανταζόταν ο συγγραφέας να λιγώνεται από ερώτα … Το ίδιο και για τους άντρες.
Ναι, αλλά πριν από δύο δεκαετίες δεν ενοχλούσε και η βάση δινόταν στη φωνή. Γίνονται όλο και πιο απαιτητικά τα πράγματα. Ανεβαίνει ο πήχης όλο και περισσότερο. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι καλό, σε κάποιες άλλες όταν το μοναδικό ρόλο παίζει η εμφάνιση ίσως δε πρέπει να ασχολούμαστε τόσο με τέχνη αλλά με μόντελιγκ.
Είπες όπερα. Οι φωνητικές σου δυνατότητες νομίζω σου δίνουν διαβατήριο για να ασχοληθείς πιο σοβαρά με το λυρικό τραγούδι.
Μου έχει προταθεί κάποιες φορές, αλλά αυτό για μένα θα σήμαινε ότι, τουλάχιστον για 3 χρόνια, θα έπρεπε να αφοσιωθώ στη μελέτη. Νομίζω πως δεν μπορώ να το κάνω. Δεν έχω το χρόνο να αφήσω τα πάντα και δεν είναι και η προτεραιότητα μου αυτή τη στιγμή.
Και η αντζέντισσα στη Γερμανία;
Ασχολούμαστε με το musical εκεί. Έχει αρχίσει να ανθίζει πολύ η παραγωγή των musical στη Γερμανία και υπάρχει ζήτηση performers, μουσικών, όποτε μιλάμε σε τέτοιο επίπεδο.
Αλλά και στη Ελλάδα σαν να πύκνωσαν τέτοιες παραγωγές. Ποιο musical θα ευχόσουν να ανεβεί τώρα και φυσικά με τη συμμετοχή σου;
Ναι ευτυχώς έχει αρχίσει! Τώρα, για musical, είναι πολλά… Πρώτα θα βάλω το Sweeney Todd του Stephen Sondheim ,το «Φάντασμα της Όπερας» αλλά, νομίζω, δεν μπορεί να ανέβει στη Ελλάδα, είναι απαγορευτικό (ακριβή παραγωγή). Θα έβαζα το «Sunset Boulevard» την «Ωραία και το Τέρας» …
Μμμ.. σε φαντάζομαι στο «Sunset Boulevard» και μπορώ να φανταστώ και τη πρωταγωνίστρια ντίβα…
…θα μου πεις τη Μαρινέλλα !
Ναι, μοναδική!
Θελει να το κάνει, θα ήταν πολύ καλή ως Νόρα Ντέσμονντ… μπορώ να πω!
Εντάξει, η μουσική σκηνή. Και η εικόνα του Θεάτρου σήμερα;
Νομίζω, υπάρχει μια πολυφωνία σήμερα. Αυτό είναι όμορφο, υπάρχει κατι για όλους. Το θέμα είναι αν αυτό φέρνει κατι καινούργιο και δεν το βλέπω. Είμαστε σ’ εκείνες τις περιόδους, τις τελματωμένες, που μετά συμβαίνει μια έκρηξη και όλα αλλάζουν.
Άρα αυτή τη στιγμή κατι «δουλεύεται» υπόγεια, επωάζεται, οργανώνεται μια δυναμική, ενδεχομένως υποσυνείδητα, ατομικά που περιμένει τη διέξοδο …
Ότι κατι κοχλάζει…
Τι θα ήταν καινοτόμο στη δουλειά σου;
Είναι κατι που σκέπτομαι εδώ και καιρό. Το να αλλάξει η δομή των τραγουδιών. Έχουμε συνηθίσει στα τραγούδια να υπάρχει κουπλέ- ρεφρέν, κουπλέ- ρεφρέν ή μια ιστορία με επαναλαμβανόμενα μέρη. Αν άλλαζε αυτό και δεν έχει μια συγκεκριμένη δομή, ένα τραγούδι με θέματα που εναλλάσσονται, αλλά δεν επαναλαμβάνονται…
Και αν το δούμε επιχειρηματικά; Λένε ότι το θέατρο δεν βγάζει χρήματα.
Ναι, αν και νομίζω ότι πλέον οι ηθοποιοί, επειδή υπάρχει μια τεράστια καμπή στη τηλεόραση, στρέφονται στο θέατρο για να βγάλουν χρήματα. Και ομολογουμένως κάποιες παραστάσεις πηγαίνουν παρά πολύ καλά. Επιχειρηματικά βλέπω μεγάλους οργανισμούς να στρέφονται προς τα musical. Πολυδάπανο μεν, αλλά τραβάει πολύ κόσμο τελικά.
Έχεις κάποια ιδιαίτερη σχέση με τη Θεσσαλονίκη;
Σχεδόν κάθε χρόνο έρχομαι. Μου αρέσει η αύρα της, το πόσο καλοβαλμένη είναι, η ρυμοτομία της, μου αρέσει να την περιπατάω, μου αρέσει που βλέπω πολύ προσεγμένα μαγαζιά, που δε βλέπω στην Αθήνα, ειδικευμένα με μια συγκεκριμένη αισθητική. Βλέπω πιο χαμογελαστούς ανθρώπους!
Πίνουμε τον καφέ μας και μιλάμε για πράγματα που φαντάζουν πολυτέλεια για πολλούς σ’ αυτό τον δύσκολο καιρό, για να το πω κομψά, που διανύουμε. Το πηγαίο όπως αντιλαμβάνομαι, χαμόγελο σου προδίδει αισιοδοξία και θετική στάση στη ζωή.
Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά ξέρεις αισθάνθηκα πολλές φορές ενοχές γιατί αυτά τα χρόνια της κρίσης ήταν για μένα τα καλύτερα επαγγελματικά. Τότε άνθησαν για μένα τα πράγματα. Οπότε ναι, αναγκάστηκα να κάνω περισσότερες δουλειές. Πολλές φορές παίρνω λιγότερα χρήματα από τότε που δεν με ήξερε κάνεις, αλλά κάνω περισσότερα πράγματα που αγαπώ πιο πολύ, οπότε δεν έχω βιώσει την κρίση όπως ο συνταξιούχος με τα 300€ ή ο 25αρης άνεργος με τα πτυχία στο χέρι που δεν έχει τι να τα κάνει. Σαφέστατα με επηρεάζει, σαφέστατα με λυπεί. Θέλω να πιστεύω ότι διορθώνονται τα πράγματα, αλλά με πολύ αργά βήματα, πολύ αργά…
… και είναι αργά… Σε 15′ αρχίζει η παράσταση ξεχαστήκαμε… Το λογαριασμό παρακαλώ !
Όχι, είναι δικά μου.
Δεν είναι σωστό, μα εγώ σε κάλεσα!
Ούτε να περάσει από το μυαλό σου.
Σ’ ευχαριστώ, καλή παράσταση!
