Δυστυχώς, για πολλοστή φορά, ο Ελληνισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με την τουρκική προκλητικότητα. Η Τουρκία, επιλέγοντας το δρόμο της όξυνσης των Ελληνοτουρκικών σχέσεων, «στήνει» σκηνικό έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο, σε μια περιοχή με μεγάλο γεωστρατηγικό ενδιαφέρον, στην οποία παρουσιάζεται τον τελευταίο καιρό αστάθεια.
Από την μία πλευρά, το τουρκικό σεισμογραφικό σκάφος barbaros διεξάγει έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ και από την άλλη, μία τουρκική κορβέτα παραβιάζει τα ελληνικά χωρικά ύδατα, φθάνοντας μέχρι και την Εύβοια.
Στα παραπάνω προστίθεται και ένα γεγονός που έλαβε χώρα αυτή την εβδομάδα στην Ελληνική Βουλή, όπου φιλοξενήθηκε η Σύνοδος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΝΑΤΟ, στα πλαίσια της οποίας Τούρκος βουλευτής του Κυβερνώντος κόμματος, κατηγόρησε την Κυπριακή Δημοκρατία για μονομερείς ενέργειες. Συνέχισε δε, τις απίστευτες προκλήσεις του, ισχυριζόμενος πως υπάρχει αδειοδοτημένη περιοχή για έρευνες, στα πλαίσια συμφωνίας της Τουρκίας με τη «Βόρεια Κύπρο» για σεισμογραφικές έρευνες στην περιοχή!!
Με τις συντονισμένες και μεθοδευμένες προκλήσεις καθίσταται σαφές πως η τουρκική πλευρά έχει συγκεκριμένους λόγους για τους οποίους προβαίνει στις συγκεκριμένες ενέργειες :
Α. Η Τουρκία παρακολουθεί τις περιφερειακές δυνάμεις: Κύπρο, Αίγυπτο, Ισραήλ να προχωρούν σε συμφωνίες για την ενέργεια, με την ίδια να μένει απλός παρατηρητής. Συμφωνίες που ισχυροποιούν τις χώρες αυτές και αφήνουν «εκτός» την Τουρκία. Ουσιαστικά, προσπαθεί με τη βία να δείξει στις χώρες αυτές, ότι δεν μπορεί να προχωρήσει καμία διαδικασία χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της.
Β. Αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου επί της ΑΟΖ, τη στιγμή που η ίδια η διεθνής νομοθεσία δεν προβλέπει κανένα απολύτως δικαίωμα επί της ΑΟΖ σε μη έχοντες κρατική υπόσταση(στη συγκεκριμένη περίπτωση το ψευδοκράτος δεν αναγνωρίζεται από κανένα κράτος πλην της Τουρκίας).Παραβιάζει, λοιπόν, κατάφωρα το διεθνές δίκαιο, έχοντας ως στόχο να «χρησιμοποιήσει» το θέμα στις διαπραγματεύσεις για τη λύση του Κυπριακού.
Την τουρκική προκλητικότητα ευνοούν και άλλοι παράγοντες, όπως η στήριξη που λαμβάνει από την Βρετανία, η πολιτική των ίσων αποστάσεων των ΗΠΑ, που αρνούνται να καταδικάσουν τις προκλήσεις των Τούρκων και η αναβλητικότητα της Ε.Ε. που παρακολουθεί απλά τις εξελίξεις, με νωπές ακόμη τις μνήμες από την άμεση αντίδρασή της στην περίπτωση της Ουκρανίας, όταν στην περίπτωση της Κύπρου παραβιάζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα μέλους της Ε.Ε.
Μπορεί, λοιπόν, Ελλάδα και Κύπρος να βρίσκονται υπό οικονομική επιτήρηση και να εκπληρώνουν στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους έναντι των δανειστών, τούτο όμως δεν σημαίνει ότι έχουν και την στήριξη των εταίρων τους, όταν παραβιάζεται σε βάρος τους το διεθνές δίκαιο.
Για ακόμη μια φορά, γινόμαστε μάρτυρες της ελληνικής υποχωρητικότητας και της παντελούς έλλειψης σχεδίου και στρατηγικής από Κυβερνητικής πλευράς.
Η Ελληνική Κυβέρνηση οφείλει να ενημερώσει αρχικά τη Βουλή και στη συνέχεια να συγκληθεί το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών με στόχο την χάραξη ενιαίας εθνικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση του ζητήματος πριν να είναι πολύ αργά.
Επιβεβλημένη είναι και η παραπομπή του θέματος στους διεθνείς οργανισμούς, τα μέλη των οποίων θα πρέπει να θέσουμε προ των ευθυνών τους και να απαντήσουν ξεκάθαρα εάν δέχονται την παραβίαση κυριαρχικών δικαιωμάτων κρατών μελών της Ε.Ε.
Σε διαφορετική περίπτωση, θα πρέπει να στραφούμε σε άλλους στρατηγικούς συμμάχους, όπως η Ρωσία, η οποία παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο αλλά και στην Αίγυπτο, στο Ισραήλ και στο Ιράν, των οποίων τα συμφέροντα ταυτίζονται, τη δεδομένη χρονική στιγμή, με τα δικά μας και οι σχέσεις τους με την Άγκυρα βρίσκονται στο χειρότερο δυνατό επίπεδο.
Η Ιστορία, μας έχει διδάξει, πως ουδέποτε ωφεληθήκαμε τηρώντας απλά στάση αναμονής σε περιόδους κρίσης. Οφείλουμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, δρώντας με σύνεση, σχέδιο και στρατηγική και πάνω απ’όλα με εθνική συνεννόηση.
