Η μέθοδος (που χρηματοδοτήθηκε από τη STEBA Biotech, η οποία έχει και τη σχετική άδεια εμπορικής εκμετάλλευσης) ονομάζεται VTP (vascular-targeted photodynamic therapy) και περιλαμβάνει την εισαγωγή ενός φωτοευαίσθητου φαρμάκου στο αίμα, το οποίο ενεργοποιείται με λέιζερ για την καταστροφή του ιστού όγκων στον προστάτη. Σύμφωνα με την έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο The Lancet Oncology, περίπου το μισό (49%) των ασθενών στους οποίους εφαρμόστηκε η θεραπεία είδαν τον καρκίνο να υποχωρεί πλήρως, σε σχέση με 13,5% στην «ομάδα ελέγχου».
«Τα αποτελέσματα αυτά είναι εξαιρετικά νέα για άνδρες με τοπικό καρκίνο του προστάτη πρώιμης μορφής, προσφέροντας μια θεραπεία η οποία μπορεί να σκοτώνει τον καρκίνο χωρίς να χρειάζεται αφαίρεση ή καταστροφή του προστάτη» λέει ο επικεφαλής ερευνητής, καθηγητής Μαρκ Έμπερτον, Dean του UCL Medical Sciences και Consultant Urologist στο UCLH. «Πρόκειται για ένα πραγματικά τεράστιο άλμα προς τα εμπρός για τη θεραπεία του καρκίνου του προστάτη, που προηγουμένως βρισκόταν δεκαετίες πίσω από άλλες μορφές καρκίνου, όπως τον καρκίνο του μαστού. Το 1975 σχεδόν όλες όσες εμφάνιζαν καρκίνο του μαστού υποβάλλονταν σε δραστική μαστεκτομή, αλλά από τότε οι θεραπείες έχουν βελτιωθεί σταθερά και τώρα σπάνια χρειάζεται να αφαιρέσουμε όλο το στήθος. Στον καρκίνο του προστάτη ακόμα αφαιρούμε ή ακτινοβολούμε όλο τον προστάτη, οπότε η επιτυχία αυτής της θεραπείας, που διατηρεί τον ιστό, είναι πολύ καλό νέο».
Αυτή τη στιγμή άνδρες με καρκίνο του προστάτη χαμηλού κινδύνου τίθενται υπό «ενεργό παρακολούθηση», όπου η ασθένεια παρακολουθείται και υποβάλλεται σε θεραπεία όταν επιδεινωθεί. Η δραστική θεραπεία, που περιλαμβάνει τη χειρουργική αφαίρεση ή ακτινοβόληση όλου του προστάτη, έχει σημαντικές μακροπρόθεσμες παρενέργειες, οπότε χρησιμοποιείται μόνο για την αντιμετώπιση καρκίνων υψηλού κινδύνου. Η δραστική θεραπεία μπορεί να προκαλέσει χρόνια προβλήματα στύσης, ενώ ένας στους πέντε ασθενείς πάσχει επίσης από ακράτεια. Εν αντιθέσει, το VTP προκάλεσε μόνο βραχυπρόθεσμα προβλήματα στύσης και ακράτειας, που έλαβαν τέλος μέσα σε τρεις μήνες, χωρίς σημαντικές παρενέργειες να εμφανίζονται μετά από δύο χρόνια. Ακόμη, στη δοκιμή, μόνο το 6% των ασθενών που υποβλήθηκαν σε VTP χρειάστηκαν δραστική θεραπεία, τη στιγμή που το αντίστοιχο ποσοστό στην «ομάδα ελέγχου» ήταν 30%. Οι πιθανότητες ο καρκίνος να προχωρήσει σε πιο επικίνδυνο στάδιο ήταν τρεις φορές πιο χαμηλές για ασθενείς με VTP, και η θεραπεία διπλασίασε τον μέσο χρόνο που χρειαζόταν για να συμβεί κάτι τέτοιο στους 28 μήνες από τους 14.
