Τους τελευταίους μήνες, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, αποκαλύπτεται, με ραγδαίο ρυθμό, η πραγματική φύση της εξουσίας στη γειτονική χώρα.
Αναφερόμαστε βέβαια στην εξουσία και όχι συλλήβδην στον Τουρκικό λαό, γιατί προφανώς μεγάλο μέρος των Τούρκων πολιτών δεν συμφωνούν με τα όσα γίνονται στο εσωτερικό της χώρας τους, αλλά και με τα επικίνδυνα εγχειρήματα του Ερντογάν που εξελίσσονται προς γειτονικές χώρες.
Η Τουρκία, λοιπόν, φαίνεται να επιστρέφει στις πιο μαύρες μέρες του Οθωμανικού Απολυταρχισμού και του Νεοτουρκικού και Κεμαλικού Εθνικισμού, που προκάλεσαν ανείπωτες συμφορές σε Έλληνες, Αρμενίους και άλλες εθνότητες και θρησκευτικές ομάδες της Μ. Ασίας και της Μ. Ανατολής. Σήμερα στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αιγαίο, τη Θράκη και τη Κύπρο ξεδιπλώνεται, με διαφορετική ένταση και τρόπο, ο Τουρκικός αναθεωρητισμός και μιλιταρισμός. Ο ίδιος που στο εσωτερικό της Τουρκίας φυλακίζει, βασανίζει, απολύει ή φιμώνει δεκάδες χιλιάδες Τούρκους πολίτες, με το πρόσχημα της συμμετοχής ή στήριξής τους στο πραξικόπημα.
Παράλληλα, στην Ν.Α. Τουρκία ξεσπούν κανονικές μάχες σε κατοικημένες περιοχές με Κουρδικό πληθυσμό.
Η εισβολή του Τουρκικού στρατού στο Ιράκ και τη Συρία, υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης του «Ισλαμικού Κράτους», δεν είναι τίποτα άλλο παρά επιχειρήσεις κατά των Κούρδων μαχητών και βουλιμία για εδαφικά οφέλη από τον ενδεχόμενο ακρωτηριασμό των δύο αυτών χωρών (ιδίως της Συρίας).
Ταυτόχρονα, η Τουρκική επιθετικότητα, με στόχο τα νησιά του Αιγαίου και τις θαλάσσιες ζώνες δικαιοδοσίας ή τους φυσικούς πόρους του Αιγαίου, της Ανατ. Μεσογείου (πέριξ της Κύπρου), έχει φτάσει σε κορύφωση που ελάχιστα υπολείπται από στρατιωτικό εγχείρημα, ενώ, η ρητορική που την συνοδεύει, έχει ξεφύγει από κάθε όριο ανοχής και ταυτίζεται με θρασύταση, προκλητική καταπάτηση του διεθνούς δικαίου και κάθε δεοντολογίας των διεθνών σχέσεων.
Όσο για τα δήθεν νομικά επιχειρήματα τα οποία επικαλούνται Τούρκοι αξιωματούχοι, αυτά δεν κάνουν τίποτα άλλο, παρά να αποκαλύπτουν την άγνοια, την αυθαιρεσία τους και την περιφρόνηση των αρχών και των κανόνων επί των οποίων στηρίζεται η ειρηνική συνύπαρξη των Κρατών στη σύγχρονη διεθνή κοινότητα.
Στο δε Κυπριακό ζήτημα και την παρωδία διαπραγματεύσεων που συνεχίζεται με άδηλο τέλος, η Τουρία φέρεται ως κακομαθημένο ανάγωγο παιδί, και θέλει, χωρίς προσχήματα, είτε να νομιμοποιήσει την κατοχή του 37% του νησιού, είτε να συγκυριαρχήσει και στο νότιο ελεύθερο τμήμα του!
Την Τουρκική πρακτική, τους σχεδιασμούς την διαρκή κακοπιστία και τις άνομες προθέσεις, τις γνώριζε ο Ελληνισμός (όπως και άλλοι υπόδουλοι λαοί στους Οθωμανούς) από αιώνες απίστευτης καταπίεσης και τις τραγικές εμπειρίες της γενοκτονίας (που παραμένει χωρίς αναγνώριση και ηθική, τουλάχιστον, τιμωρία). Δυστυχώς η γεωγραφία και τα ιστορικά μας λάθη, μάς καταδίκασαν να υφιστάμεθα τις οδυνηρές συνέπειες αυτού που ο Σωκράτης περιέγραφε ως «Ου χαλεπώτερον γείτονος πονηρού και πλεονέκτου»!
Τώρα ήλθε η ώρα (ξανά μετά από αιώνες), τόσο η Ενωμένη Ευρώπη, όσο και οι Η.Π.Α., να δουν το αληθινό και απεχθές πρόσωπο ενός μοντέλου εξουσίας που βασίζεται στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απειλεί ή και χρησιμοποιεί βία για παράνομη επιβολή στους γείτονες, γιγαντώνει αναίτια τους εξοπλισμούς του, και βρυχάται μπροστά στην δημοκρατική και πολιτισμένη Ευρώπη όταν αυτή δεν της κάνει το… χατήρι! Όπως δυστυχώς, όμως, την είχε κακομάθει στο παρελθόν η γηραιά Ήπειρος!
Όσο για μας, ας γνωρίζει η αλαζονική και άφρων γείτων, ότι ο Ελληνισμός αν και γονατισμένος οικονομικά, μπορεί και θα αμυνθεί του πατρίου εδάφους, και ότι το Αιγαίο και στο τελευταίο βραχονήσι του, είναι «ρίζα και διάρκεια» για το γένος μας!
Εκφράζουμε την συμπάθειά μας προς τους ειρηνόφιλους και δημοκρατικούς Τούρκους πολίτες που υποφέρουν.
Δηλώνουμε ταυτόχρονα ότι τα εδάφη της Τουρκίας στο ιστορικό Αρχιπέλαγος φθάνουν μόνο μέχρι τα τρία μίλια από τις ακτές της, όπως προβλέπει ρητά η Συνθήκη της Λωζάνης (1923), ενώ τα σύνορά της στο θαλάσσιο και εναέριο χώρο μέχρι την μέση γραμμή ανάμεσα στα Ελληνικά νησιά του Ανατ. Αιγαίου και τα παράλια της Μ. Ασίας, δυνάμει του δικαίου της θάλασσας (1982) και της Συνθήκης των Παρισίων (1947) και αυτό δεν αλλάζει!
