Σχετικά με το έργο
Μανιακός του σεξ; Όχι. Μανιακός της κατάκτησης. Ο Δον Ζουάν του Μολιέρου διακατέχεται από μια μόνο έμμονη ιδέα: πώς να γοητεύσει τον άλλον, να τον πιάσει στα δίκτυα του, πώς, αφού το πετύχει, να απαλλαγεί από αυτόν. Και το σχήμα αυτό αφορά, πέρα από τις ερωτικές του περιπέτειες, όλες τις διαπροσωπικές του σχέσεις.
Πολλοί οι εξαπατημένοι, οι πληγωμένοι, οι οργισμένοι, πολλοί εκείνοι που ζητούν την κεφαλή του επί πίνακι. Στο τέλος, η τιμωρία φαίνεται να έρχεται από ψηλά, από τον προσβεβλημένο «Ουρανό»: με τη διαμεσολάβηση του αγάλματος ενός Διοικητή που είχε σκοτώσει παλιότερα, ο άθεος ασεβής και ελευθεριάζων Δον Ζουάν κατακρημνίζεται στην κόλαση, στο πυρ το εξώτερο, ή πολύ απλά σε μια καταπακτή θεάτρου…
Με τον Δον Ζουάν, ως απάντηση στους επικριτές του Ταρτούφου του και της ίδιας της ζωής του, ο Μολιέρος υπογράφει ένα έργο ανατρεπτικό, σκανδαλώδες και αινιγματικό, αμφίσημο, ή πιο σωστά πλούσιο σε δυνατότητες ερμηνείας, όπου η κωμωδία, και κυρίως η φάρσα, έρχεται πάντα να υποσκάψει την τραγωδία και να την καταλύσει.
Ο σκηνοθέτης Δαμιανός Κωνσταντινίδης σημειώνει:
Να μεταφράζεις /να σκηνοθετείς ένα έργο του παρελθόντος σημαίνει πρωτίστως να τοποθετείσαι απέναντι στην απόσταση, χρονική, γεωγραφική, που χωρίζει τη δική μας πραγματικότητα από την πραγματικότητα που γέννησε το συγκεκριμένο έργο. Κάθε φορά που ήρθα αντιμέτωπος μ’ αυτό το πρόβλημα προσπάθησα να ακολουθήσω μια μέση οδό: να διασώσω την ιστορική προοπτική του συγγραφέα και ταυτόχρονα να δημιουργήσω ένα κείμενο/μια παράσταση που να «μιλά» στον σύγχρονο θεατή.[….]Όσον αφορά τη σκηνική όψη, είναι, νομίζω, η πρώτη φορά που επιδιώκω μια τόσο ξεκάθαρη αναφορά στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο του έργου. Κι αυτό, όχι τόσο γιατί βαρέθηκα την κοινοτοπία που συνιστά πλέον ηεκσυγχρονιστική τάση –αλλά μήπως είναι πια καιρός να τελειώνουμε με την επιδημία των πλαστικών ποτηριών, των trendy κοστουμιών, των μικροφώνων, των βίντεο, κ.λπ., που μαστίζει τις περισσότερες σύγχρονες παραστάσεις κλασικών, και μη, έργων, να τελειώνουμε πια μ’ αυτήν την ομοιογενοποίηση των πάντων;-, όσο γιατί πιστεύω πως ο μολιερικός Δον Ζουάν, εφόσον ληφθεί η απόφαση, όπως στην περίπτωσή μας, να παρασταθεί χωρίς περικοπές ή άλλου τύπου επεμβάσεις, δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητός παρά σε συνάρτηση μ’ αυτόν τον γαλλικό 17ο αιώνα που είδε τη γέννησή του. Η μεταγραφή στο σήμερα ενός τέτοιου έργου προσκρούει στην ίδια τη θεματική του: η ερωτική αστάθεια, η απιστία, καθώς και η ασέβεια ή η αθεΐα του κεντρικού προσώπου δεν έχουν πια, στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, τίποτε το σκανδαλώδες και το κολάσιμο. Αντιθέτως, τείνουν να γίνουν ο κανόνας. Το θέμα της τιμής και της εκδίκησής της είναι επίσης -κατά συνέπεια;- παρωχημένο. Οι κοινωνικές τάξεις και οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσά τους δεν είναι πια οι ίδιες ούτε έχουν την ίδια σημασία. Τέλος, η σύγχρονη ειδή θα κινδύνευε να λειτουργήσει σε βάρος της προβληματικής που αναπτύσσεται μέσα στο έργο γύρω από το ρούχο και την αμφίεση, μοτίβο απόλυτα συνυφασμένο με το θέμα της υποκρισίας, αλλά και της γοητείας, ή να έρθει, σε φανερή, -όχι όμως και γόνιμη, φοβάμαι-, αντιπαράθεση με τις λεπτομερείς περιγραφές των ρούχων των ευγενών που περιέχει το κείμενο.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνικά-κοστούμια: Απόστολος Αποστολίδης
Μουσική: Κωστής Βοζίκης
Στο ρόλο του Δον Ζουάν ο Δημήτρης Δρόσος
Διανομή: Γιώργος Βουρδαμής-Μαυρογέννης, Μάνος Γαλανής, Δημήτρης Δρόσος, Γιάννης Καλατζόπουλος, Σοφία Καλεμκερίδου, Νίκος Κολοβός, Γιολάντα Μπαλαούρα, Κλειώ- Δανάη Οθωναίου, Αναστάσης Ροϊλός, Στέργιος Τζαφέρης, Γιάννης Τσιακμάκης
Συμμετέχουν επίσης:
Γιώργος Βραχνός, Γιώργος Ευαγόρου, Γιάννης Καραμπάμπας, Νίκος Μήλιας, Βασίλης Παπαδόπουλος, Μιλτιάδης Τσιάνος-Κολέσης
Οι παραστάσεις πραγματοποιούνται υπό την αιγίδα του Γαλλικού Προξενείου και Γαλλικού Ινστιτούτου στη Θεσσαλονίκη
Βασιλικό Θέατρο
Έναρξη παραστάσεων: Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015
ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή
Τετάρτη (λαϊκή): 18.00
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 21.00
Kυριακή: 19.15
