Γεννήθηκα το 1980. Τη δεκαετία της Αλλαγής. Του Ανδρέα. Του “ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει Δεξιά”. Του λαϊκισμού. Των ωραίων μεγάλων υποσχέσεων. Της σπατάλης. Του “Τσοβόλα δώστα όλα”. Των επιδοτήσεων. Των μεγάλων συγκεντρώσεων. Της εποχής που όλα ήταν εφικτά. Μα, που τελικά δεν έγινε τίποτα.
Το ’80 γίνανε, λέει, τα καλύτερα στην Ευρώπη. Άλλαξαν τα κράτη, άλλαξε και η Ελλάδα. Τότε που έπεφτες και μπορούσες να σηκωθείς. Τότε που η Ελλάδα αναζητούσε πρώτο τραπέζι πίστα. Τότε που ανακαλύψαμε το βίντεο. Τη ντίσκο, τις μπε εμ βε.
Προσπαθώ εδώ και καιρό να βρω μια λέξη για να αποφύγω την αναπαραγωγή λέξεων όπως, αυτή της Αλλαγής, που τόσο άχαρα καταδίκασε ο σοσιαλιστής ηγέτης δημιουργώντας τη συνειρμική σκέψη “Αλλαγή προς το χειρότερο”.
Επίσης, προσπαθώ να αποφύγω τη λέξη “Μεταρρύθμιση”, γιατί κι αυτή εδώ και μερικά χρόνια έχει ταυτιστεί με κάτι απεχθές, περίπου κάτι σαν το χρέος μας, δεν το θέλει κανείς. Θυμίζει και λίγο την αρίθμηση, και με τόσα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, ποιος θέλεις να ασχολείται με νούμερα τώρα πια.
Στην προσπάθειά μου αυτή, λοιπόν, και ενώ τα παιδιά στην κουζίνα του The Life Goddess -όλοι Έλληνες νεομετανάστες- μαγειρεύανε τον καλύτερο μουσακά που μπορείτε να φάτε εκτός Ελλάδος (εμείς λέμε και εντός, αλλά δεν θέλω να αδικήσω εξαιρετικές εκτελέσεις του εθνικού φαγητού) σκέφτηκα τη λέξη “επαναπροσδιορισμός”.
Επαναπροσδιορισμός σημαίνει αναπαλαίωση. Και σκέφτηκα, αυτό χρειαζόμαστε! Αναπαλαίωση ως άτομα αλλά και ως πόλεις και κράτος. Μια αναπαλαίωση που θα κρατήσει την ομορφιά της αυθεντικής Ελλάδας αλλά θα ενσωματωθεί στον κόσμο που κινείται γύρω μας με μεγάλη ταχύτητα. Κάπως σαν τον μουσακά. Που όλοι περηφανευόμαστε πως είναι ελληνικός και κρατάει από τα πολύ παλιά τα χρόνια, αλλά όχι. Ας είναι καλά εκεί που είναι ο Τσελεμεντές, ένας οραματιστής μάγειρας που επαναπροσδιόρισε την ελληνική κουζίνα. Και την καθόρισε απόλυτα.
Είναι ο Τσίπρας, λοιπόν, ένας άλλος Τσελεμεντές; Που να μπορεί να ανακατέψει τα καλύτερα των υλικών και να κάνει το φαγητό να “δέσει”; Είναι αυτός ο ηγέτης που θα κάνει την Ελλάδα του, να παράξει; Είναι αυτός που δεν θα διστάσει να φέρει στην Ελλάδα “ξένα υλικά”, μια μπεσαμέλ βρε αδερφέ, και να την κάνει να δέσει με όλα τα άλλα υλικά; Και να την αφομοιώσουμε σωστά, προς το συμφέρον μας; Φοβάμαι πως όχι.
Δυστυχώς ο πρώην πρωθυπουργός, το μόνο που μπορεί ίσως να μαγειρέψει με επιτυχία είναι μια στραπατσάδα. Θα βάλει όλα τα υλικά μέσα στο τηγάνι, τόσο άναρχα και μη ιεραρχημένα που απλά θα χορτάσουμε την πείνα μας. Θα μοιάζουν, ίσως, ωραία στο μάτι τα υλικά αλλά όχι. Θα μοιάζουν φρέσκα αλλά από το πολύ νερό δεν θα έχουν γεύση. Για απόλαυση, ούτε λόγος. Δεν θα επιλέξει άλλωστε τα καλύτερα, αλλά μόνο αυτά που του αρέσουν στο μάτι. Μην αναζητώντας αρώματα και γεύσεις που θα παράξουν κάτι καινούριο. Κάτι σαν μάγειρας που τελείωσε τη στρατιωτική σχολή μαγειρικής, και στερείται της ικανότητας να συνθέσει. Το παλιό, με το νέο. Επιλέγοντας τελικά το καλύτερο. Απλά του αρέσει να είναι ο μάγειρας. Να ταΐζει το λόχο. Παραμύθια. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση να είναι ο εκλογομάγειρας.
Ας ελπίσουμε πως σ’ αυτές τις εκλογές, σε όλους θα επικρατήσει η εθνική μας ροπή προς το καλό φαγητό, και θα ψηφίσουμε έπειτα από ένα οικογενειακό τραπέζι ή ένα νόστιμο ελληνικό πρωινό. Γευστικό, μα πάνω από όλα ουσιαστικό.
Όπως και αυτές οι εκλογές.
